Udienza ai Membri della Commissione Teologica Internazionale, 29.11.2019

Audiencja dla członków Międzynarodowej Komisji Teologicznej. 

Drodzy bracia i siostry, dzień dobry!
 
Bardzo się cieszę, że mogę Was spotkać i dziękuję waszemu przewodniczącemu, kardynałowi Ladaria, za słowa, które skierował do mnie w waszym imieniu. Doszliście do kresu dziewiątego pięciolecia waszej pracy, ale przede wszystkim ważnej rocznicy, pięćdziesiątej rocznicy powołania Komisji: pięćdziesięciu lat służby Kościołowi. Gratuluję tego wspaniałego Jubileuszu, który pozwala z wdzięcznością pamiętać historię tejże komisji.

Jak przypomniał Benedykt XVI w swoim orędziu, św. Paweł VI zainaugurował Komisję jako owoc Soboru Watykańskiego II, aby stworzyć nowy pomost między teologią a magisterium. Od samego początku wybitni teologowie byli jej członkami, skutecznie przyczyniając się do osiągnięcia wspomnianego celu. O czym świadczy obszerność opublikowanych dokumentów: dwadzieścia dziewięć tekstów, punktów odniesienia dla formacji i refleksji teologicznej. W ciągu ostatnich pięciu lat zostały opracowane dwa teksty o ogromnym znaczeniu. Pierwszy z nich zawiera teologiczne wyjaśnienie synodalności w życiu i misji Kościoła. Zostało ukazane, jak praktyka synodalności, tradycyjna, ale zawsze wymagająca odnowienia, jest realizowana w historii Ludu Bożego na drodze Kościoła jako tajemnicy wspólnoty na obraz komunii trynitarnej. Jak wiecie, ten temat jest mi bardzo bliski: synodalność jest stylem, jest wspólnym kroczeniem i jest tym, czego Pan oczekuje od Kościoła trzeciego tysiąclecia. I w tej sprawie dziękuję wam za wasz dokument, ponieważ dzisiaj uważa się, że realizowanie synodalności oznacza branie siebie za rękę nawzajem i chodzenie na spacery, wspólne świętowanie z młodzieżą ... lub jest badanie opinii: „Co sądzisz o kapłaństwie kobiet? ”. Przeważnie tak się dzieje, prawda? Synodalność to kroczenie kościelne, która ma duszę, którą jest Duch Święty. Bez Ducha Świętego nie ma synodalności. I Wy wykonaliście piękną pracę by pomóc dobrze to zrozumieć. Dziękuję.
 
Drugi dokument proponuje rozeznanie w dzisiejszych interpretacjach czym jest  wolność religijna. Jeśli z jednej strony są tacy, którzy wciąż zakazują lub otwarcie się jej sprzeciwiają, pozbawiając istotę ludzką niezrównanego prawa, z drugiej strony, jak już zauważyliście, krąży idea „etycznie neutralnego” państwa, które w niejednoznacznym języku, może również prowadzić do niesprawiedliwej marginalizacji religii z życia obywatelskiego ze szkodą dla wspólnego dobra. Jest to jeszcze dziedzictwo oświecenia (iluminizmu)  w nowej edycji. Szczery szacunek dla wolności religijnej, kultywowany w owocnym dialogu między państwem a religiami oraz między samymi religiami, stanowi wielki wkład we wspólne dobro oraz pokój. Oprócz tych dwóch obszarów, pochyliliście się nad sakramentalnością, jako konstytutywną strukturą spotkania Boga z człowiekiem, podkreślając potrzebę przezwyciężenia różnych form rozdzielenia wiary i życia sakramentalnego.

Praca i sposób jej wykonania odpowiadają intencji, która przyświecała narodzinom Komisji pięćdziesiąt lat temu. Za sugestią pierwszego zgromadzenia Synodu Biskupów św. Paweł VI chciał przedłużyć owocną współpracę między Magisterium a teologami, którą widział w czasie sesji soborowych. Pragną także, aby różnorodność kultur i doświadczeń kościelnych wzbogaciła misję powierzoną przez Stolicę Apostolską Kongregacji Nauki Wiary. W rzeczywistości, jako teologowie z różnych kontekstów i szerokości geograficznych, jesteście mediatorami między wiarą i kulturami, i uczestniczycie w ten sposób w zasadniczej misji Kościoła: ewangelizacji. Wobec Ewangelii macie misję generującą: jesteście powołani, by głosić Ewangelię. W rzeczywistości słuchacie tego, co Duch mówi dziś kościołom w różnych kulturach, aby ujawnić coraz to nowe aspekty niewyczerpanej tajemnicy Chrystusa, w której „wszystkie skarby mądrości i wiedzy są ukryte” (Kol 2,3) ). Następnie pomagacie w początkach głoszenia Ewangelii: przygotowując drogi, tłumacząc wiarę dzisiejszemu człowiekowi, aby każdy mógł poczuć ją bliżej i poczuć się objęty przez Kościół, wzięty za rękę tam, gdzie się znajduje, i towarzyszycie w smakowaniu słodyczy kerygmatu  i jego ponadczasowej nowości. Do tego właśnie jest wezwana teologia: nie jest to  wykład z katedry oderwany od życia, teologia jest ucieleśnieniem wiary w życiu.

Po pięćdziesięciu latach intensywnej pracy jest jeszcze wiele do zrobienia, ale czyniąc to, Komisja spełni swoje powołanie, aby być wzorem i bodźcem dla wszystkich - świeckich i duchownych, mężczyzn i kobiet - którzy chcą poświęcić się teologii. Ponieważ tylko piękna teologia, która ma w sobie tchnienie Ewangelii,  i nie zadowala się jedynie funkcjonalnością, pociąga. Aby stworzyć dobrą teologię, nigdy nie można zapominać o dwóch wymiarach, które ją tworzą. Pierwszym z nich jest życie duchowe: tylko w pokornej i stałej modlitwie, w otwartości na Ducha można zrozumieć i tłumaczyć Słowo oraz pełnić wolę Ojca. Teologia rodzi się i rośnie na kolanach! Drugim wymiarem jest życie eklezjalne: odczuwanie z Kościołem i w Kościele, zgodnie ze wskazaniem św. Alberta Wielkiego: „In dulcedine societatis, quaerere veritatem” (w słodkości braterstwa szukaj prawdy). Nie uprawiamy teologii jako jednostki, ale we wspólnocie, w służbie wszystkim, aby szerzyć dobry smak Ewangelii wśród braci i sióstr naszych czasów, zawsze z słodyczą i szacunkiem.

Na koniec chciałbym powtórzyć coś, co już wam powiedziałem: teolog musi iść dalej, musi studiować, musi sięgać dalej; musi także zmierzyć się z rzeczami, które nie są jasne i ryzykować w dyskusji. To jednak wśród teologów. Ale ludowi Bożemu należy dać solidny „posiłek” wiary, nie karmiąc ludu Bożego spornymi sprawami. Wymiar relatywizmu, że tak powiem, który będzie zawsze w dyskusji, niech pozostanie wśród teologów - to jest wasze powołanie - ale nigdy nie wolno podawać tego wiernym, ponieważ wtedy ludzie tracą orientację i tracą wiarę. Dla wiernych zawsze "stały posiłek", który karmi wiarę.

Pięćdziesiąt lat: na nowo wyrażam moją wdzięczność za to, co robicie i za to, jak to robicie, i życzę wam, z pomocą Matki Bożej Stolicy Mądrości, byście kontynuowali waszą misji z radością. Błogosławię Was i proszę was o kontynuowanie modlitwy za mnie. Dziękuję.

Tłumaczenie nie autoryzowane. Wykonane na własny użytek.
Tekst oryginalny: włoski 
ttps://press.vatican.va/content/salastampa/it/bollettino/pubblico/2019/11/29/0938/01934.html